در مورد برنامه ی ماه عسل و هدیه دادن یک کودک روی آنتن به پدر و مادری امیدوار دریافت کودک بدون هماهنگی با پدر و مادر و اشک های شوق مادر و بهت و غافلگیری پدر و بعدا اعلام اینکه با پدر و مادر از قبل هماهنگ کرده بودیم -که اگر هماهنگ کرده بودند تا همین جایی دروغ گویی و ریاکاری و عوام فریبی گریبان برنامه را گرفته است- و این ها که بگذریم دوستانی استدلال می کنند که " دیدید؟ دیدید پدر و مادر خوشحال و بچه خوشحال و چقدر همه در پوست خودشان نمی گنجیدند؟ دیدید زود قضاوت کردید؟ دیدی شادی همه را و هنوز هم به اشتباه خود اعتراف نمی کنید؟"
بحث در اینجاست که صحبت همه کسانی که به این شیوه ی کودک هدیه دادن روی آنتن ایراد گرفته اند و انتقاد کرده اند بحث شان، بحث موردی نبوده. بحث شاهین و زن و مرد نبوده. بحث شیوه بوده. بحث حقوق کودک بوده. حتی در برنامه ی امروز مادر بچه چیزی به این مفهوم گفت که "من دیگر نه امید این را داشتم که بهزیستی به من بچه ای دهد و دیگر در خود می دیدم" ... حالا چطور به مادری که در خود نمی دیده بچه ای هدیه داده اند بماند، فرض بر اینکه همه خوشحال و همه خندان، شاهین و پدر و مادرش راضی، اما واقعا گور پدر ناراضی؟ گور پدران فعالان حقوق کودک؟ بچه هدیه دادن روی آنتن بدون هماهنگی با پدر و مادر صرفا به پاس بزرگداشت نگهداری از یک بچه ی معلول؟
جالب این جاست کسانی که از بی قانونی محمود احمدی نژاد شاکی هستند، بی قانونی را به دو نوع بی قانونی بد و بی قانونی خوب تقسیم می کنند، کار بد را به دو نوع کار بد خوب و کار بد بد تقسیم بندی می کنند ، کار غیر کارشناسی را به دو نوع کار غیرکارشناسی با نتیجه ی مثبت و کار غیرکارشناسی با نتیجه منفی تقسیم بندی می کنند. نتیجه می شود که هر مدیری، مسوولی، هر کسی به امید رسیدن به نتیجه مطلوب و صرف داشتن توهمات موفقیت کار بد، غیرکارشناسی، غیر قانونی را در اولیت قرار می دهد با این شعار که خدا بزرگ است.
این رو فقط بگم؛ آدم جالبی هستی به زعم من!