یه همکلاسی داشتیم عاشق تیم ملی آلمان بود، هنوز هم هست. سال ٢٠٠٢ همه بازیهای تیم ملی آلمان رو دنبال میکرد. تقریبا میشه گفت همه بازیها رو دنبال میکرد. با اینکه آلمان تو فینال به برزیل باخت اما تا مدت ها با این جمله که الیور کان اولین دروازه بانی هست که بهترین بازیکن جام جهانی شده خودش رو دلداری میداد و روزی صدبار این نکته رو به همه گوشزد میکرد. بعدا هم رفت شریف و الان هم امریکا داره دکتراش رو میگیره. اینا رو گفتم که بگم حداقل با استانداردها بچه باهوشی حساب میشه، حداقل ابدا خنگ نبود. 

خلاصه همون سال یه جشنی تو مدرسه مون بود در حضور پدر مادرها. تو بخش مسابقه یکی از داوطلبین این دوستمون بود. مجری برنامه که اتفاقا از دوستای خودمون بود ازش پرسید بهترین بازیکن جام جهانی کی بود؟ دوستمون یه مِن مِنی کرد و گفت رونالدینیو ؟؟؟

وقتی تو مسابقه ثانیه ها کسی در جواب اینکه کدوم مجلس دستور انقراض سلسله قاجار رو داد و یکی جواب میده مجلس خبرگان و بعدش میگه مجلس شورای اسلامی من خودم از همه بلندتر میخندیدم، بازم ببینم میخندم. میخندم چون خنده داره ولی بعدش میتونیم حکم ندیم، قضاوت نکنیم، نه در مورد سطح معلومات ملت، نه در مورد سطح هوش و آی کیو. خنده خالی بدون حکم و قضاوت و نتیجه گیری چه اشکالی داره که یک بار نکردیم؟